روزگاری مردم دنیا دلشان درد نداشت. هر کسی غصه اینکه چه می کرد نداشت.
چشم سادگی از لطف زمین می جوشید. خودمانیم زمین این همه نامرد نداشت

.

.

گمان كردم كه با من همدل و همراه و همدردی ، به مردی با تو پیوستم ندانستم كه نامردی

.

.

زبيم و رنج نامردي دگر دردي نميبينم
مزن لاف مروت را كه من مردي نميبينم
منم آن چوب سرگردان به ساحل ميرسم زيرا
درون موج درياها عقب گردي نميبينم

.

.

 صد سال در بیابان آواره شوی / به از آن است که در خانه محتاج نامردان شو

.

.

نمیتونم ببخشمت                   دور شو برو نبینمت
تیكه ای بودی از دلم                گندیدی و بریدمت